Hierbij een verslagje van het aanbrengen van PUR vloerisolatie, en een deel
bodemisolatie in de vorm van isolatiechips onder mijn huis.
Mijn huis heeft geen kruipluik, wat nu ?
Om de vloer aan de onderzijde te kunnen isoleren moeten we in de kruipruimte
zijn.
Alleen mijn huis heeft geen kruipluik.
Om als persoon in de kruipruimte te komen, moet er dan van buitenaf een gat onder de
funderingsbalk worden doorgegraven.
Aangezien dit nogal wat werk is, zat ik te denken aan een isolatiemethode
waarbij dat niet nodig is.
Termoparels
Nu is zo'n methode er wel, namelijk isoleren met termoparels, kleine bolletjes
polystyreen (Tempex) welke via kleine gaten door de spouwmuur in de kruipruimte
worden geblazen.
Doorgaans wordt er een laagdikte van zo'n 15 cm termoparels gebruikt.
In mijn spouwmuur zijn ook termoparels toegepast, die zijn van een laagje lijm
voorzien, zodat het een min of meer vaste laag wordt en de parels niet uit de
spouw rollen of waaien.
In een kruipruimte worden ze echter zonder lijmlaagje toegepast.
Nu zijn termoparels in de kruipruimte een vorm van bodemisolatie, en niet van
vloerisolatie.
De isolatie ligt namelijk op de bodem en hangt niet onder (tegen) de vloer.
Bodemisolatie geeft een minder goede warmte isolatie dan vloerisolatie.
Bij bodemisolatie is er tussen de isolatie en de vloer nog een luchtlaag
welke gaat circuleren, en voor warmteverlies zorgt.
De lucht onder de vloer warmt op door de warme vloer, en stroomt dan naar de
koudere buitenmuur en de nog koudere funderingsbalk om daar zijn warmte weer af
te geven.
Daarbij komt dat eventuele ventilatie of tocht onder de vloer er voor zorgt dat
warme lucht wegstroomt naar buiten, dit is nog extra warmteverlies.
De warmte isolatie richting bodem van de kruipruimte is echter wel in orde.
Bodemisolatie is overigens wel effectief om de luchtvochtigheid in de
kruipruimte te verlagen, maar het was mij te doen om warmte isolatie.
Een ander aspect van niet gelijmde termoparels is, dat ze erg makkelijk weg
waaien.
Bij mij zakt de grond rondom mijn huis nogal snel, en soms na zware regenval is
er ineens weer een gat in de tuin tot onder de funderingsbalk.
Dan kun je er op wachten dat er grote hoeveelheden parels weg waaien.
Isolatiechips
Een ander vorm van bodemisolatie zijn isolatiechips, gemaakt van polystyreen.
Deze isoleren minder goed dan termoparels, zodat er een dikkere laag nodig is.
Laagdiktes van 30 tot 40 cm isolatiechips zijn gangbaar.
Bij zo'n dikke laag bodemisolatie hou je minder lucht over tussen isolatie en
vloer, en is er minder warmteverlies van de kruipruimte naar de koude buitenmuur.
De funderingsbalk is al gauw helemaal bedekt onder de chips, zodat circulerende lucht
daar niet zo veel warmteverlies geeft.
Toen dacht ik, weet je wat, ik ga zelf grote (130 mm) gaten boren door de
spouwmuur en laat een isolatiebedrijf via die gaten de kruipruimte (vrijwel)
volledig volblazen met isolatiechips.
De kruipruimte is bij mij ongeveer 53 cm hoog, dus dat zou dan ook de laagdikte
worden.
Maar de bedrijven die ik daarover informeerde zagen dat niet zitten.
Zij moeten echt met een mannetje in de kruipruimte, om daar met een (zo'n 30 cm
dikke) slang de chips erin te blazen, en gelijkmatig te verdelen.
Verderop in dit verhaal kun je lezen hoe ik een klein gedeelte van mijn vloer
zelf heb geïsoleerd met isolatiechips.
Graafwerk
Toen ben ik eerst maar eens gaten gaan graven, vanuit de tuin onder de funderingsbalk door, om
te zien of de kruipruimte te bereiken was.
Ik heb 2 gaten gemaakt, waarmee ik in 3 verschillende compartimenten onder mijn
huis kon komen, namelijk onder woonkamer, zijkamer en keuken.
Daarmee had ik het grootste gedeelte van mijn vloeroppervlakte bereikt.
Na heel wat uurtjes graven had ik het voor elkaar, en konden de drie
kruipruimtes betreden worden.
Afbeelding 1.
Op deze foto één van de twee gaten.
De gaten zijn ruim een meter diep, zodat er genoeg ruimte is om onder de
funderingsbalk door te bukken.
Op deze foto staat de kuil vol water, om maar even aan te geven hoe hoog het
grondwater hier doorgaans staat.
Tijdens het werk pomp ik het water natuurlijk weg, en kun je met een waterdichte
overall aan (vanwege de blubber) de kruipruimte bereiken.
In de kruipruimte lagen nog heel wat termoparels die daar tijdens het isoleren
van mijn spouwmuur zijn terecht gekomen.
De kruipruimtemuur heeft namelijk hier een daar ventilatiegaten naar de spouw, waardoor de
parels tijdens het aanbrengen ook in de kruipruimte kwamen.
Op de foto zie je ook een aantal van deze witte parels op het water drijven.
Vervolgens heb ik de kruipruimte ontdaan van alle bouwpuin die erin lag.
Zodat de medewerker van het isolatiebedrijf er veilig kan werken, en zijn
beschermende pak niet beschadigt.
Met het graven en het opruimen van puin ben ik zo'n 10 uur bezig geweest.
Je kan zoiets natuurlijk ook uitbesteden, maar door het zelf te doen bespaar je
weer heel wat geld.
PUR schuim
Nu de kruipruimte onder het grootste deel van mijn huis toegankelijk was
geworden, heb ik besloten om daar vloerisolatie (en geen bodemisolatie) aan te
laten brengen, dus isolatie tegen de vloer.
De keuze is gevallen op PUR schuim.
PUR schuim heeft een zeer hoge isolatiewaarde, veelal wordt er gewerkt met een
laagdikte van 6 cm.
Ik heb echter gekozen voor een laagdikte van 8 cm.
Bovendien heb ik ervoor gekozen om al het staande metselwerk in de kruipruimte
ook mee te laten isoleren met 4 cm PUR.
PUR schuim is goed bestand tegen vocht, wat bij mijn huis wel een voordeel is
want bij hoog water staat de kruipruimte soms tot de halve hoogte vol water.
Het werk is uitgevoerd door:
De
Kruipruimte-isolatiespecialist.nl.
In totaal is 44 m² vloer en 14 m² metselwerk met
PUR schuim geïsoleerd, daarvoor betaalde ik € 1234,00 (in het jaar 2014).
Het isolatiewerk nam zo'n 2 uur in beslag.
PUR en gezondheid
Het isoleren met PUR schuim is niet zonder risico.
Tijdens het aanbrengen van de PUR schuim komen er stoffen vrij die bij mensen
een overgevoeligheid voor PUR kunnen veroorzaken.
Er zijn gevallen bekend waarbij bewoners teveel zijn blootgesteld aan deze
stoffen, en waarbij tevens er op langere termijn nog PUR lucht in de woning kon
komen.
Het gevolg was dat deze mensen niet meer in hun huis konden komen zonder
allergische reacties te krijgen.
Ik was wel op de hoogte van deze risico's, maar heb toch voor PUR
vloerisolatie gekozen vanwege de uitstekende isolerende eigenschappen.
Om de risico's zoveel mogelijk te beperken heb ik wel een aantal maatregelen
getroffen.
Om te beginnen heb ik ervoor gezorgd dat de kruipruimte tijdens het werk goed
naar buiten kon ventileren.
De gaten die ik gegraven had om in de kruipruimte te komen waren wat dat betreft
al erg goed.
Daarnaast had ik aan de andere zijde van mijn huis nog een paar kleine gaten
onder de funderingsbalk doorgegraven, zodat de wind goed van links naar rechts
onder het huis door kon.
De openingen van de kruipruimte naar de woonruimte had ik van tevoren goed
dicht gemaakt, dat waren enkele buisdoorvoeren.
Achteraf vond ik het een groot voordeel dat mijn huis geen kruipluik heeft, want
zo'n kruipluik is ook een makkelijke route voor de PUR lucht om het huis binnen te komen.
Het extra graafwerk dat ik had, was me dat wel waard.
Tijdens het isoleren kwam er een behoorlijke chemische lucht vanonder de
kruipruimte vandaan.
Ik moest er even langs, maar heb me verder op afstand gehouden.
De ramen van mijn huis heb ik tijdens het isoleerwerk dichtgehouden, zodat die lucht niet naar binnen
kon waaien.
Ook is het raadzaam om de buren te informeren, om ook de ramen te sluiten.
Na vertrek van het isolatiebedrijf was de chemische lucht rond het huis na een uur ook wel
vrijwel weg.
Daarna heb ik het huis langdurig goed gelucht, dat wil zeggen; de ramen open
gezet.
Ook de dagen erna heb ik het huis regelmatig extra gelucht.
Tijdens het werk, tot enkele dagen erna ben ik niet onnodig veel in huis
geweest.
De gegraven gaten om in de kruipruimte te komen heb ik nog enkele weken open
gelaten, zodat het daar goed door kon waaien.
Vervolgens zijn er van buitenaf ventilatie gaten door de spouwmuur naar de kruipruimte
geboord.
Voor elke vierkante meter vloeroppervlak is ongeveer 1 vierkante centimeter
ventilatiegat nodig.
Daarna zijn de gegraven gaten dichtgegooid.
Dat waren de maatregelen die ik getroffen had in verband met het aanbrengen
van de PUR vloerisolatie.
In huis heb ik, ook op langere termijn, geen enkele PUR lucht geroken.
Afbeelding2: een kijkje onder de geïsoleerde vloer.
Voordat de gaten naar de kruipruimte werden dichtgegooid, heb ik eerst nog even
deze foto in de kruipruimte gemaakt.
De dikte van de PUR laag heb ik ook gemeten, deze varieerde iets door het
bobbelige oppervlak, maar lag ongeveer tussen de 8 en 10 cm, dus dat was wel in
orde.
Aanbrengen isolatiechips
Het grootste gedeelte van het huis was nu voorzien van PUR vloerisolatie.
Nu waren er nog enkele gedeelten kruipruimte welke niet toegankelijk waren voor
een mens.
Namelijk; onder de gang, deze kruipruimte staat nergens in verbinding met de
buitenmuur.
En een onderdoorgang graven van het ene kruipruimte compartiment naar het andere
zag ik niet zitten.
Ook de kruipruimte onder de bijkeuken was niet te bereiken.
Deze grenst weliswaar aan de buitenmuur, maar daar lopen ook diverse rioolbuizen
die ernstig in de weg zaten.
Deze gedeelten van de kruipruimte heb ik zelf met isolatiechips geïsoleerd.
Bij het bedrijf die ook de PUR isolatie heeft aangebracht heb ik 6 m³
isolatiechips gekocht.
Wat goed is voor een laagdikte van zo'n 35 cm.
De chips wordt geleverd in zakken van 500 liter, die slechts zo'n 2 kg wegen.
Afbeelding 3.
De isolatiechips geleverd in zakken van 500 liter.
De zakken zijn vastgebonden om wegwaaien te voorkomen.
De chips wilde ik via gaten door de spouwmuur in de kruipruimte blazen.
Met een grote boormachine die ik van de plaatselijke aannemer mocht gebruiken,
heb ik gaten van 130 mm doorsnede door de spouwmuur geboord.
Afbeelding 4.
130 mm boor met twee uitgeboorde stukken muur.
Toen heb ik van iemand een grote ventilator geleend, en hier een chipsblazer
rond omheen gebouwd.
Afbeelding 5: de zelfgemaakte chipsblazer.
Afbeelding 6: typeplaatje van de gebruikte ventilator.
Vermogen 80 Watt, en maximaal 11 m³ lucht per
minuut.
In de chipsblazer zit een 120 mm PVC Y stuk.
De ventilator blaast daar aan de ene kant in, en de chips gaat er vanuit een
vulzak aan de andere kant in.
De lucht met chips vermengd blaast dan via een flexibele aluminiumslang naar een
buis die in de kruipruimte steekt.
De buis is 4 meter lang, en reikt bijna tot aan het einde van dat kruipruimte
compartiment.
Gedurende het werk verplaats ik de buis en chipsblazer naar achter, zodat de
voorste delen van het compartiment ook met chips gevuld werden.
In theorie vond ik het zelf wel aardig bedacht, maar in de praktijk waren er een
paar moeilijkheden.
Om te beginnen draaide de ventilator veel te hard, waardoor er teveel overdruk
in de kruipruimte ontstond.
Hierdoor wilde de chips niet richting kruipruimte, maar werd eerder met kracht
de vulzak uit geblazen.
Met een dimmer kon het toerental en luchtopbrengst echter teruggebracht worden.
Maar de chips wilde nog steeds niet vanzelf in het Y stuk vallen, in het Y stuk
ontstond een soort luchtwerveling waar de chips als het ware op bleef "drijven".
Als oplossing heb ik steeds de ventilator uitgezet, het Y stuk en de
aluminiumslang vulde zich dan wel met chips, en met de hand kon je er nog een
heleboel chips bijproppen.
En dan de ventilator weer even aan, terwijl ik met mijn hand de bovenzijde van
het het Y stuk afdekte.
Dan werd de hele prop met chips zo de kruipruimte in geblazen.
Dan de ventilator weer uit, en dit alles blijven herhalen totdat de kruipruimte
gevuld was met chips.
Zodoende was ik met het inblazen van 1 zak chips (500 liter) wel ruim een
half uur bezig.
Maar toch, langzaamaan vulde dit deel van de kruipruimte zich met isolatiechips.
Afbeelding 7: de kruipruimte onder de bijkeuken vóór het aanbrengen van de
chips.
Afbeelding 8: dezelfde kruipruimte na het aanbrengen van de isolatiechips.
Na afloop van het vullen moest de chipslaag hier en daar nog wat geëgaliseerd
worden, want hier lag wat teveel, en daar wat te weinig.
Maar dat was wel te doen, door met een stok in de hand, en mijn arm in het
vulgat gestoken, de chips met de stok te verschuiven.
Het vulgat in de muur is weer gedicht, door het stuk steen dat eruit geboord is,
met transparante kit er weer in te lijmen.
De kruipruimte onder de gang kon ik op gelijke wijze met isolatiechips vullen.
Dat ging via twee gaten, één vanuit de watermeterput, en één vanuit mijn
keldertje.
